Mijn eerste duikervaring

De eerste keer dat ik in contact kwam met de duiksport was wanneer we met de KSA op  buitenlands kamp waren in Istrië, Kroatië. Op een dag kregen we een duikinitiatie bij PADI. Eerst gingen we snorkelen. Toen al viel het me op hoe mooi de onderwaterwereld was en begon mijn passie voor het duiken te groeien. Na het snorkelen kregen we een vluchtige uitleg van de instructeur waarna we vervolgens in groepen van twee aan zijn armen vertrokken om het onderwaterleven door middel van lucht iets langer te kunnen bekijken. De uitleg die de instructeur van te voren gaf bleek uiteindelijk toch iets te min, want al snel kreeg ik pijn aan de oren op ongeveer vijf meter diepte. Desondanks dit alles groeide mijn fascinatie voor de duiksport.

Het moment dat ik thuiskwam van het kamp was ik laaiend enthousiast over mijn belevenissen in Istrië. Over alles, maar wat er vooral uitsprong was de duikinitiatie. Op dat moment werd er thuis gepraat over het beginnen duiken in een club in september. Op deze manier belandde ik datzelfde jaar nog bij aquapol. Hier leerde ik dan dat duiken heel wat meer was dan wat ik Istrië had gehoord. Door de lessen heen werd ik ook steeds benieuwder en enthousiaster bij het vooruitzicht buiten te mogen duiken. Net voor de kerstvakantie, na mijn theorie te hebben afgelegd, belande ik echter in het ziekenhuis.

Vanaf het moment dat ik uit de coma raakte en al helder genoeg kon nadenken was het gedacht dat ik mogelijk niet ging mogen duiken, hoewel ik nog nooit een buitenduik had gedaan, dan ook hartverscheurend. Ik liet het dan ook niet blijken, maar toen ik de mensen die dat jaar samen met mij begonnen met duiken in het koude water van de schelde zag verdwijnen, deed het me wel iets omdat ik zo vurig hoopte dat ik daar ook genoten zou mogen hebben van het leven daar in het water.

Het jaar dat daarop volgde bleek er dan weer licht aan het einde van de tunnel. De dokters gaven me toestemming om te mogen duiken en ik begon terug met volle moed, samen met mijn zus deze keer, te trainen voor mijn eerste ster. Helaas was het lot me weer slecht gezind en moest ik na een half jaar weer ophouden omwille van een epileptische aanval. Hierna wachtte ik nog een jaar vooraleer de draad terug op te nemen. Nu, was het echter derde keer, goede keer, dus begon ik nogmaals  te trainen voor mijn eerste ster.

Deze, derde keer bleef alles goed gaan. Ware het niet dat de neuroloog zei dat ik door mijn epilepsie dit jaar enkel in een zwembad mocht duiken tot er blijkt dat mijn hersenactiviteit rustiger is. Een zwembad… dat leek mij eerst maar niets, tot de mensen van aquapol met NEMO 33 op de proppen kwamen. Dit zwembad zou me toch al een idee geven van het duiken zelf en het zou eindelijk iets zijn waar ik voor geoefend had. Dat was het ook. Ik voelde me letterlijk als een vis in het water en amuseerde me ook echt. Hoewel er niet heel veel te zien is aan een zwembad raakte ik niet uitgekeken op de andere duikers, de Smart die op vijf meter diepte stond en de grotten waar we even de ontspanner konden afnemen. Het was dan ook een uur dat voor mij vijf minuten leken te zijn. Toen VRT een aantal dagen later zei dat de opnames niet goed waren en ik opnieuw moest gaan vond ik dit dan natuurlijk alles behalve erg. Het is een geweldige ervaring waar ik niet genoeg van krijg. Een week later was ik dan natuurlijk weer niet echt heel gelukkig toen de doopduik begon en ik, omwille van mijn epilepsie en de verzekeringpapieren die daarmee gepaard gaan, niet mee het ijskoude water van de Schelde niet in mocht. Ik verlang echt buiten te mogen duiken. Dit was voor mij dan een déjà vu van drie jaar eerder met mij aan de kant de rest van mijn duikvrienden het water in te zien gaan. Zeker na die eerste duikervaring in NEMO 33 waar ik toch al, hoewel veel warmer dan de Schelde, het eerste, en zeker niet het laatste, geweldige gevoel van de duiksport heb ervaren.

Lander Scheerders